İKİ ÇOCUKLA MİSAFİR SENDROMU

Dün misafirim vardı iki gündür onun telaşı, ev temizliği hazırlık yap felan derken hem çocukların hem eşimin hem kendimin psikolojisi bozuldu .Bir değişiklik yapalım dedik misafirlerimizi evde değil piknikte ağırlayalım. Çocuklar çimenlerde koşsun oynasın, atlara binsin,ördeklere baksın felan filan.Gerçi evde yaptığım hazırlıkları eşim çantayı hazırladığı için almamış; bizde ızgara tavukla misafirin getirdiği kek ve börekle idare ettik sonrasında da eve geçip bir çayda evde içtik.

Arkadaşlarla vakit geçirmek çok güzel , hele birde çocukları varsa asudeyle de arkadaş olup oynuyorlar .Ama işte her misafir öncesi ben  acayip gergin oluyorum çocuklarda benden çok geriliyor nedense; minik kucaktan inmek istemiyor, uyumuyor, emmiyor , vızırdıyor.Asudeyse peşimden koşup nereyi toplasam dağıtmakla, nereyi temizlesem kirletmekle meşgul oluyor. En kötüsü de kırk yılın başında bir iş yapacak olup ta bana yardım edecek olan kaynanadan beter koca kişisi gelipte başımda gardiyanlık yaptıkça iyice çıldırıyorum.Çocuklara baksada keşke bütün evi temizlesem, kırk çeşit yemek , pasta döktürsem ah ah…Bizimki iki çocuğun idaresini bana bıraktığı yetmezmiş gibi işte böyle zor zamanlarda üstüne de iş verir şunları da hallet bunları da yap diye.İşte bizim bir misafir ağırlama maceramız tamda böyle başlıyor sonuçta yarım yamalak temizlenmiş bir ev , saçmasalak hazırlanmış bir iki ikram ve dışardan alınmış kurabiye vs…

Tüm bu yorgunluğun üzerine misafirler gidince, dinlenme faslına geçmeden tabi birde oyuncakları toplama, bulaşık vs derken son enerjimi de harcamış oluyorum. Çocukların gözünün içine bakıyoruz artık uyusunlar da dinlenelim diye . tamda inceldiği yerden kopacak olan hat işte orda kopuyor. Zira  misafir öncesi hazırlıklarda nevri dönen çocuklar nedense toparlanamıyor hemen ve inadına uyumuyor, gecenin ilerleyen saatlerine kadar yorgun yorgun ikisini birden uyutmaya çalışırken ve yine devreye şalteri atmış koca kişisi çıkıp yardım etmek yerine krizi derinleştiriyor da derinleştiriyor.Çocuklar uyuduktan sonra üzgün ve bitap şekilde ben ağlamaya başlıyorum ve her defasında bir daha misafir ağırlamama kararı alıyorum.Tabi bu karar en fazla bir hafta sürüyor bir sonraki hafta sonu gelince biz yine baştan en şeyleri yaşarken buluyoruz kendimizi.Misafiri çok seviyoruz ama misafir ağırlamayı beceremiyoruz ah bu işin sırrını bir çözebilsem …